موضوع این‌کتاب، احترام و آبرو است. شوپنهاور در این‌کتابچه هم مثل دیگر مجلدات هنرهای خود، تلاش کرده موضوع واحدی را از زوایای مختلف بررسی کند و دریافت‌های خود را ارائه دهد. او در این‌کتاب هم بحث را در پرتو حکمت عملی و به‌صورت عینی تبیین کرده است. یعنی سعی کرده تا حد ممکن از نظریه‌پردازی تجریدی صرف به شیوه سایر فیلسوفان پرهیز کند. آبرو یا احترام، مفهومی بسیار گسترده است و در پیوند با سنت‌های جامعه و تعامل فرد با خود و دیگری و جامعه و، و در نهایت، با جوامع و ملل دیگر، معنا پیدا می‌کند. این‌مفهوم در زبان فارسی هم مانند زبان آلمانی مترادفات زیادی دارد؛ به‌قول علی عبداللهی شاید تعداد این مترادفات در فارسی، بیشتر از آلمانی باشد.

شوپنهاور در این‌کتاب در گسترش مفهوم آبرو و تبیین آن، مثل سایر آثارش، به آثار ادبی، اخلاقی و گفتارهای قدمای باستان توسل جسته و مثال‌های زیادی آورده است. او در کتاب پیش‌رو، تمام پیشینه باستانی و کهن بحث آبرو در حوزه زبان‌های اروپایی را کند و کاو کرده و گاهی نگاهی همدلانه، گاهی متفاوت و گاهی هم مخالف و منتقدانه نسبت به آن‌ها دارد. این‌فیلسوف شکاک، تعارف احترام و آبروی بازمانده در میراث یونان و رم باستان را افتخارآمیز دانسته اما انتقاد خود را هم نسبت به آن‌ها بیان کرده است. او همچنین ضمن احترام‌گذاشتن به منابع پیشین خود، بیشتر آن‌ها را یا در بررسی آبرو و حیثیت به‌گونه نظری دانسته و یا آن‌ها را پژوهش‌هایی از منظر علم حقوق عنوان کرده است.

بخش‌های اصلی «هنر حفظ آبرو» به‌ترتیب عبارت‌اند از: یادداشت مترجم، پیش‌درآمد، پیش‌نویس رساله در باب آبرو،‌ فصل یکم: در باب آبرو و حقیقت، فصل دوم: گذار از آبرو به توهم، پیوست: طرح رساله‌ای در باب آبرو، برخی آثار شوپنهاور که به فارسی ترجمه شده‌اند.

کتاب پیش‌رو مانند «هنر خوشبختی» و «هنر خودشناسی» بازنشر دقیق و موبه‌موی دستنوشته‌های منتشرنشده شوپنهاور است. بخش اول کتاب دربردارنده اصل دستنوشته‌های اولیه به‌همان صورتی که بوده‌اند، است و بخش دوم هم در بیشتر موارد شامل یادداشت‌ها و توضیحاتی است که خود شوپنهاور بعدها به مرور زمان، با قلمی دیگر کنار صفحات یا لابه‌لای سطور اضافه کرده است.