اين اثر بخشی از كتاب «حقيقت و روش» گادامر را شرح میدهد كه ناظر به انديشه زيباشناسانه اوست.
نويسنده در ابتداي كتاب كوشيده است چشماندازی كلی از انديشه گادامر درباره زيباشناسی و هنر ارايه دهد. در واقع، اين بخش به منزله نقشه راهنمايی است كه خواننده را در رويارويی با شيوه خاص گادامر در طرح مطالب ياری كند.
نويسنده كتاب، نقد گادامر از سيطره الگوی روشمند علوم تجربی در حوزه علوم انساني و همچنين مفاهيم اومانيستی نظير فرهنگ و حس مشترك و قوه ذوق و حكم را كه به نظر گادامر مفاهيمی راهگشا در تبيين ماهيت علوم انسانیاند، بررسی كرده است.
گادامر با استفاده از مفاهيمی نظير بازی، سازه و تراژدی، ضمن نقد سوبژكتيويته و ابژيكتيويته حاكم بر زيباشناسی جديد، وجود اثر هنری و ارتباط آن با ماهيت تجربه هنر در هرمنوتيك را تبيين میكند.
بخش پايانی كتاب به بررسي نسبت هرمنوتيك با هنر و تجربه هنری اختصاص دارد.
دسته بندی موضوعی | موضوع فرعی |
علوم انسانی |
فلسفه
|