دیوید هیوم، فیلسوف نامدار اسکاتلندی، اولین و مهم ترین پژوهش فلسفی خود را به شناخت جنبه های مختلف طبیعت انسان اختصاص داده است.
در این پژوهش او می کوشد فارغ از پیشداوری ها، باورهای مرسوم و مبانی فراطبیعی، فقط بر مبنای مشاهدات تجربی، طبیعی ترین و نهادی ترین ویژگی های انسان و امور گوناگون زندگی وی را بررسی کند.
تأملات او در این راستا، در مجموعه ای با عنوان رساله ای درباره طبیعت انسان گردآمده است؛ مجموعه ای متشکل از سه کتاب که اولی درباره فهم، دومی درباره احساس ها و سومی درباره اخلاق است.
کتاب حاضر در واقع ترجمه کتاب دوم از این رساله است که در آن هیوم به تحلیل احساس های گوناگون انسان و تأثیر روابط بین انسانی بر آن ها می پردازد.
کتاب حاوی ایده ها و نکات روانشناختی ژرفی است که اگرچه در زمان حیاتِ هیوم و نیز مدت های مدیدی پس از آن، مردم و حتی متفکران توجه چندانی به آن ها نکردند، گذر زمان پرتو جدیدی بر آن ها افکنده و آن ها را به میزان بیشتری به حیطه توجه کشانده است.
نتایج پژوهش هیوم در شناخت طبیعت انسان مورد هر چون و چرایی که باشد، در این نکته تردیدی نیست که او در این عرصه، افق تأملیِ گسترده تری در برابر ما گشوده است.
شاید یکی از دورنماهای او در تلاشی چنین مستمر در شناخت طبیعت انسان، یا یکی از پیامدهای جانبیِ چنین شناختی، گسترش روابطی روادارانه تر میان انسان ها باشد؛ زیرا از یک سو، این دریافت که انسان ها از طبیعت مشابهی برخوردارند می تواند موجب شود که خطای دیگری را به مثابه خطایی انسانی در نظر گیریم و با اغماض بیشتری به آن بنگریم و، از سوی دیگر، چنان که هیوم خود اشاره می کند، «با شناخت طبیعت انسان، از او ناممکن ها را نخواهیم خواست.»
| دسته بندی موضوعی | موضوع فرعی |
| علوم انسانی |
فلسفه
|
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)