راینر ماریا ریلکه (۱۸۷۵-۱۹۲۶)، شاعر بزرگ و مهم آلمانی، به جوانی که قصد دارد شعر بگوید توصیه میکند «از سرودن شعرهای عاشقانه پرهیز کن! زیرا دشوارترین نوع شعر است. به این دلیل که در طول تاریخ همه استعدادهای برجسته عالم شعر وارد این وادی شدهاند و تمام توش و توان خود را بهکار گرفتهاند. لذا شاعر باید بسیار قوی و خلاق باشد تا بتواند شعر عاشقانه موفقی بسراید».
این سخن درباره فلسفه نیز صادق است؛ زیرا پیشینه نظریهپردازی درباره این موضوع به ۲۵۰۰ سال پیش بازمیگردد. دستکم از افلاطون عشق موضوعی جدی برای تاملات فلسفی قرار میگیرد و این فیلسوف بزرگ مباحث متعدد و مفصلی درباره آن مطرح میکند. از آن زمان تاکنون کمتر فیلسوفی را سراغ داریم که درباره عشق سخنی نگفته باشد. از این روی، با انباشت عظیمی از دیدگاهها مواجهیم که برای هر کسی که بخواهد در این حوزه نوآوری داشته باشد، کار را دشوار میسازد. با وجود این، آلن بدیو، فیلسوف پیر فرانسوی، در عشق سخنان بدیع فراوانی گفته است.
مباحث بدیو درباره عشق در آثار اصلی او آمده است؛ آثاری کاملا دشوار و تخصصی که فقط معدوی از اهل فلسفه میتوانند به سراغ آنها بروند. اما او مباحث خود را منحصر به آن کتابها نکرده و هر وقت در هر جا مجالی بیابد، سخنان خود را متناسب با مخاطبان خود بازگو میکند. در این اثر کوچک نیز دیدگاه خود را درباره عشق برای مخاطبان عام توضیح میدهد. این اثر در اصل یک گفتگوی طولانی است که حالت پرسش و پاسخ آن به همان صورت حفظ شده است و خواندن آن را سادهتر و جذابتر میسازد.
دسته بندی موضوعی | موضوع فرعی |
علوم انسانی |
فلسفه
|