«اخترشناسي » به عنوان يك علم كهن در نزد ايرانيان باستان بوده كه در پيشرفت آن از گذشته هاي دور جايگاه بالايي داشته است. پس از اسلام چون زبان عربي زبان خاورميانه بود و همه كتابها به عربي نوشته مي شد، به همين دليل واژه هاي عربي در علم اختر شناسي بسيار گسترش يافت.

هدف از گردآوري اين واژه نامه، زنده كردن واژه هاي زيباي فارسي بود و پالايش زبان فارسي از زبان هاي بيگانه و ارج گذاشتن، فرهنگ كهن ايران بوده است.

در زمينه اخترشناسي به دليل اينكه واژه هاي ناهماهنگ بيگانه همراه با واژه هاي ساده و زيباي فارسي به كار گرفته مي شود، گاهي اوقات سبب سردرگمي اختر شناسان شده و به ويژه روند آموزش و يادگيري را براي نوآموزان مشكل مي كند.

سرزميني كه خود داراي سنجيده ترين و رساترين گاهنامه در جهان است و روزي يكي از پيشگامان اخترشناسي در جهان بوده است، تا آنجا كه در زمان هخامنشي دانشمندان اختر شناسي به كشورهاي گوناگون فرستاده مي شده و نام گذاري و پيوند اسطوره ها با بسياري از پيكره هاي آسماني، ايراني بوده است، اكنون همه را به فراموشي سپرده و جاي آن را اسطوره هاي يوناني، رومي و واژه هاي بيگانه و ناهماهنگ و گاه ناشناخته گرفته است.

كتاب «واژه نامه اخترشناسي به پارسي سره» در ۱۲۶ صفحه و به قيمت ۱۵۰۰ تومان در اختيار علاقه مندان قرار دارد.