امروزه از بین رفتن سیستم پشتیبان حیات یا شبکۀ زیرساخت­های سبز یکی از چالش­هایی است که بسیاری از شهرها در نتیجۀ افزایش جمعیت و مصرف زمین با آن مواجه شده­ و نظر برنامه­ریزان شهری را به خود جلب کرده است. زیرساخت­های سبز ارائه‌دهندۀ خدمات اکولوژیکی متعددی برای مناطق شهری­اند. زیرساخت‌های شهری یکی از حوزه‌های اساسی در کشورهای مختلف است و رشد یک جامعه تا حد زیادی به مدیریت مناسب آن­ها وابسته است و  با سلامت انسان و تنوع زیستی در مناطق شهری مستقیماً در ارتباط است و نقش مهمی را در اکولوژی شهری ایفا می­کند. ازاین‌رو پایش، کنترل، برنامه‌ریزی و مدیریت هرچه بهتر این زیرساخت‌ها ضروری است.

اخیراً، تحقیقات در زمینۀ چگونگی مدیریت شهرها و سیستم­های اجتماعی-فرهنگی، اقتصادی و زیست‌محیطی افزایش یافته، تا بتوان در جهت ارتقای مدیریت پایدار شهرها قدم برداشت. زیرساخت‌های سبز شهری، علاوه‌بر حفظ و گسترش طبیعت و ایجاد یک اکوسیستم فعال شهری، می­توانند مزایای اقتصادی و اجتماعی را نیز برای شهر به همراه داشته باشند و در مقیاس­های مختلف، از سطح خانه یا ساختمان، تا سطح چشم­انداز وسیع­تری مورد استفاده قرار گیرند. عدالت در تقسیم فضای سبز شهری، ارتقای سطح بهداشت و سلامت، آموزش عمومی و شهروندی، بهبود کیفیت محیطی شهرها، توسعۀ حمل­ونقل پاک، تنوع محیطی و زیبایی بصری را می­توان به‌عنوان دیگر مزایای فضاهای سبز شهری نام برد.

فضاهای سبز در طراحی شهری قرن بیستم از کمترین اهمیت برخوردار بود و شهرها به سمت توسعۀ مناطق مسکونی و ساختمان‌های آسمان‌خراش برای سازگاری هر چه بیشتر با افزایش جمعیت گرایش پیدا کردند. اما امروزه تمایل برنامه‌ریزان شهری به گسترش فضاهای سبز هر روز بیشتر از قبل می‌شود و برنامه‌ریزان در قرن بیست‌ویکم به اهمیت وجود زیرساخت‌های سبز در شهرها پی برده و در طراحی چنین فضاهایی به رقابت با یکدیگر می‌پردازند. در نتیجه امروزه شاهد شهرهایی هستیم که دیوارها و سقف‌های آن‌ها نیز از پوشش‌های سبز گیاهی در امان نمانده و سراسر شهر را فضاهای سبز در برگرفته است. بدیهی است که طراحی زیرساخت‌های شهری به راحتی امکان‌پذیر نیست و باید ایجاد اصولی استاندارد برای آن‌ها مورد توجه قرار گیرد. در واقع، تمرکز بر سطح ایستایی، ویژگی‌های جغرافیایی و اقلیم محلی، در طراحی فضاهای سبز شهری از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است و حتی می‌تواند در یک منطقه از شهر با منطقۀ دیگر آن متفاوت باشد.

کتاب پیش رو حاصل تجارب دانشگاهی و حرفه‌ای نگارندگان است که با هدف شناخت ماهیت منظر و تأثیر زیرساخت سبز در طراحی منظرشهری در ایران به رشته تحریر درآمده است. تلاش نویسندگان این کتاب، بر آشنایی شهرسازان و طراحان محیط طبیعی، با مفهوم جدید زیرساخت سبز و بررسی تفاوت اصول راهنمای آن با راهبرد­های طراحی­های قبل بوده است و علاوه بر آن درصدد آگاه‌سازی مسئولانی است که حفاظت از منابع طبیعی را بر عهده دارند تا از طریق ایجاد زیرساخت‌های سبز بتوانند گامی  مؤثر در حفاظت از این میراث ارزشمند بردارند؛ برای رسیدن به این هدف از تجارب طرح‌ها و راهبردهای زیرساخت سبز در کشورهای غربی استفاده شده است.

فصل اول: شهر، منظر، توسعۀ پایدار

فصل دوم: زیرساخت سبز شهری

فصل سوم: شهرسبز

فصل چهارم: شهر اکولوژیک

فصل پنجم: تاب آوری شهری، طبیعی، اجتماعی، منظر

فصل ششم: بررسی مدیریت آب

فصل هفتم: خدمات اکوسیستم، برنامه‌ریزی منظر، عدالت زیست‌محیطی

فصل هشتم :طراحی بیوفیلیک

فصل نهم: نتیجه‌گیری نهایی

منابع